Liturgia Słowa Niedzieli Trójcy Świętej:
Prz 8,22-31 Ps 8 Rz 5,1-5 J 16,12-15
Dzisiaj w Kościele obchodzimy Uroczystość Trójcy Przenajświętszej, jest ona obchodzona w pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Ta tajemnica została objawiona człowiekowi w Chrystusie i przez Chrystusa. Ta Uroczystość podsumowuje cały rok liturgiczny, co uczynili dla człowieka Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty, mimo, że nie kończy ona roku liturgicznego. Najświętsza Trójca jest centralną tajemnicą naszej wiary i życia chrześcijańskiego, gdyż celem życia człowieka jest życie z Bogiem i wielbienie Go!
W dzisiejszej Liturgii Słowa możemy znaleźć odzwierciedlenie dzisiejszej Uroczystości. W każdym bowiem czytaniu znajduję się coś o którejś z Osoby Bożej. Zanim o tym, to nasz obraz Trójcy Świętej może być różny. Kiedyś słyszałem takie porównanie: Bóg jest Ojcem, który samotnie wychowuje Syna a do tego hoduje gołębia. Albo dla nas Bóg Ojciec może się wydawać jakimś starym dziadkiem z długą siwą brodą, który patrzy z góry na ziemię, Jezus jest jakimś super bohaterem, który pokonuje wszystko i wszystkich, zaś Duch Święty to tylko jakiś dodatek, który daje super moc. Nasz obraz Trójcy Świętej może być różny. Popatrzmy jednak na obraz jaki przedstawia nam dzisiaj Liturgia Słowa.
Czytamy w psalmie: „Gdy patrzę na Twoje niebo, dzieło palców Twoich, na księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził: czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, czym syn człowieczy, że troszczysz się o niego?” (Ps 8). Wychwalany jest Bóg Ojciec, który stworzył wszystko, w tym człowieka. Ze stworzenia, które jest tak piękne, które pokazuję, że musi być coś więcej, bo żaden człowiek by tego nie stworzył, możemy dostrzec, że Bóg Ojciec jest. On Stwórca. Mało chyba dzisiaj patrzymy na świat i doceniamy co jest. Raczej dominuje w nas postawa, że patrzymy na świat i szukamy tego, czego jeszcze sami nie mamy. I chcemy więcej, więcej i jeszcze więcej. A to do niczego nie prowadzi. Ile człowiek były szczęśliwszy i spokojniejszy, gdyby dziękował za to co ma, doceniał to co ma. W psalmie tym widzimy, że w całym stworzeniu jesteśmy ważni, że nie jesteśmy byle kim, ale dla Boga jesteśmy kimś!
W Ewangelii jest jakby kontynuowany ten wątek. Czytamy: „Wszystko, co ma Ojciec, jest moje” (J 16,). Jezus pokazuje, że wszystkie dary, jakie otrzymujemy od Boga Ojca, są także i Jego. W ten sposób, odwołując się do mentalności żydowskiej tamtych czasów, Jezus pokazuje, że wspólne mają ci, którzy są rodziną, albo małżeństwem. Łączą ich bowiem więzy krwi, a w zasadzie więź miłości, więź ducha, więź tej samej natury. Jest On tak samo, jak Bóg Ojciec Bogiem, ale co innego robi. Bóg Ojciec, jak słyszymy w psalmie stwarza. A Jezus? Dookreśla to św. Paweł: „dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski” (Rz 5,). Jezus przez to, że nas odkupił, na nowo nas przywrócił do relacji synowskiej z Ojcem. A co robi Duch Święty? Podpowiada nam znowu św. Paweł: „miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5,5). Duch Święty upewnia nas o miłości Boga do nas. Ładnie się to łączy z Psalmem wspominanym na początku. To Duch Święty nas upewnia o naszej wyjątkowości i o tym, że jesteśmy podobni do Boga. To dzięki Niemu w nas jest świeżość wiary. Dzisiejszy obraz Trójcy jest więc dość jasny: Bóg Ojciec, nasz Stworzyciel, Syn Boży – Jezus Chrystus, nasz Odkupiciel i Duch Święty, nasz Odnowiciel.
Do czego nam ma być to potrzebne? „doprowadzi was do całej prawdy” (J 16,). To zdanie wydaje się kluczowe. Każdy z nas dąży do prawdy, chce jej. Każdy z nas miał lub ma jakiś żal do Boga, że nie wszystko rozumie w swoim życiu, bo coś się wydarzyło. O większe lub mniejsze rzeczy. I nie dostawaliśmy odpowiedzi od razu, czasami trzeba było czekać dni, miesiące czy lata, a myślę, że są tacy, którzy cały czas czekają na odpowiedzi od Boga. Bóg nam dzisiaj mówi: spokojnie, nadejdzie prawda dla Ciebie. Obiecałem Ci, że jej doświadczysz. Wytrzymaj. Wydaje się taka odpowiedź od Boga torturą, dla mnie jednak jest pocieszeniem i życzeniem wytrwałości. Nie muszę dzisiaj wiedzieć wszystkiego, bo wiem, że jest Ktoś kto wie i mi powie wtedy kiedy będzie trzeba. Jak w życiu. Od razu dzieci w klasie II czy III szkoły podstawowej nie uczą się matematycznych równań, kątów czy całek, musi przyjść odpowiedni na to czas. Nasz czas też nadejdzie. Wtedy kiedy będziemy gotowi usłyszeć od Boga prawdę. A co Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?
Doświadczania Boga w codzienności! +
Te porównania do ojca wychowującego syna, albo do superbohatera są bardzo potrzebne do wyobrażenia sobie potęgi, ale i „dostępności, otwartości, bliskości” (nie wiem, które słowo byłoby odpowiednie, może wszystkie) Trójcy Świętej. Właśnie wróciłam z Mszy i tam na kazaniu padło określenie, że Trójcę można porównać do wody w trzech stanach skupienia, albo do 3 -listnej koniczyny. Jednak ksiądz stwierdził, że takie porównanie jest złe, zmienia postrzeganie, umniejsza itp… 🙁 Dla mnie wręcz przeciwnie! Każdy powinien sobie wyrobić swój prosty sposób na określenie Trójcy, żeby ją zrozumieć, wiedzieć, że ma się w niej oparcie, że w niej znajdziemy odpowiedzi na pytania! Nie wiem, czy mam rację (może ks. Damian rozwieje moje błędne myślenie) ale czy nie lepiej mieć w główce bliski sercu obraz przedstawiający Trójcę, chociażby w postaci wody,listka, czy superbohatera? Skoro jesteśmy ważni dla Boga i nie jesteśmy byle kim (psalm!) to może warto zastanowić się nad tym jak ja postrzegam 3 osoby boskie…i czy ona dla mnie też nie są „byle kim” – jeśli ktoś jest dla mnie ważny chce go poznać i mieć w sercu jego obraz…
Mówi się, że każde porównanie kuleje, ale jeżeli ono prowadzi do lepszego zrozumienia tajemnic wiary, a w konsekwencji zwiększa wiarę w człowieku, to czemu takie porównanie byłoby złe? Oczywiście, jeżeli nikogo nie obraża 🙂
I racja, warto zastanowić się, czy Trójca Święta nie jest i dla mnie „byle kim” 🙂
Pozdrawiam, z Bogiem +
X. Damian