Liturgia Słowa 33 Niedzieli zwykłej:
Ml 3,19-20a Ps 98 2 Tes 3,7-12 Łk 21,5-19
W Krakowie
odbywa się Forum Nowej Ewangelizacji. To jedna z wielu możliwości spotkania się osób, wymiany
myśli nt. ewangelizacji w Kościele. Podczas spotkania bp. Ryś powiedział: „To, co nas łączy, jest
absolutnie większe od tego, co nas dzieli (…) Ewangelizacja nie
jest prywatną sprawą żadnego z nas. To Kościół ewangelizuje”. A skoro należymy
do Kościoła przez chrzest powinniśmy się w Ewangelizację włączyć… Jesteśmy też w miesiącu listopadzie, w którym poświęcamy naszą pamięć modlitewną zmarłym. Każdy z nas może znaleźć się w podobnej sytuacji, dlatego warto modlić się za zmarłych, w przyszłości się nam to napewno zwróci!
odbywa się Forum Nowej Ewangelizacji. To jedna z wielu możliwości spotkania się osób, wymiany
myśli nt. ewangelizacji w Kościele. Podczas spotkania bp. Ryś powiedział: „To, co nas łączy, jest
absolutnie większe od tego, co nas dzieli (…) Ewangelizacja nie
jest prywatną sprawą żadnego z nas. To Kościół ewangelizuje”. A skoro należymy
do Kościoła przez chrzest powinniśmy się w Ewangelizację włączyć… Jesteśmy też w miesiącu listopadzie, w którym poświęcamy naszą pamięć modlitewną zmarłym. Każdy z nas może znaleźć się w podobnej sytuacji, dlatego warto modlić się za zmarłych, w przyszłości się nam to napewno zwróci!
Dzisiejsza Liturgia
Słowa jest mocne. W pierwszym czytaniu prorok Malachiasz mówi: „oto nadchodzi dzień palący jak piec” (Ml
3,19), a psalmista jakby powtarza: „Pan,
który nadchodzi, bo przychodzi osądzić ziemię. On będzie sądził świat
sprawiedliwie i ludy według słuszności” (Ps 98). Obaj przypominają o tym co
nas czeka – sąd po śmierci. Człowiek zazwyczaj boi się sądów, ale gdy ktoś jest
pewny swego, wie, że wszystko jest zgodne z prawdą, że nie ma się czego
wstydzić, to nie ma się czego bać. Dlatego Malachiasz dokonuje rozróżnienia: „wszyscy pyszni i wszyscy wyrządzający
krzywdę będą słomą, więc spali ich ten nadchodzący dzień” (Ml 3,19) – to
obraz dla ludzi nie żyjących Ewangelią, nie żyjących Bogiem oraz: „a dla was, czczących moje imię, wzejdzie
słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w jego promieniach” (Ml 3,20).
To piękne porównanie. Słońce daje życie roślinom, które są pokarmem dla
zwierząt itd. Wszystko zaczyna się od słońca, a tym słońcem dla nas jest Jezus
Chrystus, Bóg. Tak określano Syna Bożego od pierwszych wieków chrześcijaństwa.
Dla chrześcijanina dzień sądu będzie dniem wielkiej radości. Dlaczego? Każdy
chrześcijanin chce być przecież z Panem, chce dojść do pełni szczęścia. Pierwsi
chrześcijanie modlili się bardzo często: „Marana
tha! – Przyjdź Panie Jezu!” (Ap 22,20), gdyż wiedzieli, że w tym dniu odda
Pan to, na co każdy z nas zasłużył, nie mniej, nie więcej, ale dokładnie to, na
co każdy z nas zapracował, dając nam Siebie w pełni!
Słowa jest mocne. W pierwszym czytaniu prorok Malachiasz mówi: „oto nadchodzi dzień palący jak piec” (Ml
3,19), a psalmista jakby powtarza: „Pan,
który nadchodzi, bo przychodzi osądzić ziemię. On będzie sądził świat
sprawiedliwie i ludy według słuszności” (Ps 98). Obaj przypominają o tym co
nas czeka – sąd po śmierci. Człowiek zazwyczaj boi się sądów, ale gdy ktoś jest
pewny swego, wie, że wszystko jest zgodne z prawdą, że nie ma się czego
wstydzić, to nie ma się czego bać. Dlatego Malachiasz dokonuje rozróżnienia: „wszyscy pyszni i wszyscy wyrządzający
krzywdę będą słomą, więc spali ich ten nadchodzący dzień” (Ml 3,19) – to
obraz dla ludzi nie żyjących Ewangelią, nie żyjących Bogiem oraz: „a dla was, czczących moje imię, wzejdzie
słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w jego promieniach” (Ml 3,20).
To piękne porównanie. Słońce daje życie roślinom, które są pokarmem dla
zwierząt itd. Wszystko zaczyna się od słońca, a tym słońcem dla nas jest Jezus
Chrystus, Bóg. Tak określano Syna Bożego od pierwszych wieków chrześcijaństwa.
Dla chrześcijanina dzień sądu będzie dniem wielkiej radości. Dlaczego? Każdy
chrześcijanin chce być przecież z Panem, chce dojść do pełni szczęścia. Pierwsi
chrześcijanie modlili się bardzo często: „Marana
tha! – Przyjdź Panie Jezu!” (Ap 22,20), gdyż wiedzieli, że w tym dniu odda
Pan to, na co każdy z nas zasłużył, nie mniej, nie więcej, ale dokładnie to, na
co każdy z nas zapracował, dając nam Siebie w pełni!
Św. Paweł
przypomina nam: „sami bowiem wiecie, jak
należy nas naśladować, bo nie wzbudzaliśmy wśród was niepokoju
ani u nikogo nie jedliśmy
za darmo chleba, ale pracowaliśmy w trudzie i zmęczeniu, we dnie i w nocy, aby
dla nikogo z was nie być ciężarem” (2 Tes 3,7-8). Apostoł przypomina o powszechnym
obowiązku pracy, o tym, aby nie być ciężarem dla drugiego, aby nie być
samolubem czy egoistą. W Tesalonikach Paweł pracował wraz z innymi, którzy
głosili Słowo Boże. To żaden wstyd i co więcej, zapewne zgodnie z ówczesnym
zwyczajem dzielili się tym, co mieli, na co zapracowali. Pawłowe wezwanie
odczytywane w pryzmacie nauki proroka Malachiasza staje się wezwaniem do
miłosierdzia, aby dzielić się tym, co się ma. Chrześcijanin odnajduje bowiem
radość w dawaniu (zob. Dz 20,35). Dzielenie
się to cnota ewidentnie chrześcijańska, ale nie chodzi tutaj o dzielenie się
koniecznie pieniędzmi! Dzielić się można zarówno swoim czasem, modlitwą czy
wiedzą. Panie dodawaj mi cnoty miłości ofiarnej, abym umiał się dzielić, abym
umiał być dla innych!
przypomina nam: „sami bowiem wiecie, jak
należy nas naśladować, bo nie wzbudzaliśmy wśród was niepokoju
ani u nikogo nie jedliśmy
za darmo chleba, ale pracowaliśmy w trudzie i zmęczeniu, we dnie i w nocy, aby
dla nikogo z was nie być ciężarem” (2 Tes 3,7-8). Apostoł przypomina o powszechnym
obowiązku pracy, o tym, aby nie być ciężarem dla drugiego, aby nie być
samolubem czy egoistą. W Tesalonikach Paweł pracował wraz z innymi, którzy
głosili Słowo Boże. To żaden wstyd i co więcej, zapewne zgodnie z ówczesnym
zwyczajem dzielili się tym, co mieli, na co zapracowali. Pawłowe wezwanie
odczytywane w pryzmacie nauki proroka Malachiasza staje się wezwaniem do
miłosierdzia, aby dzielić się tym, co się ma. Chrześcijanin odnajduje bowiem
radość w dawaniu (zob. Dz 20,35). Dzielenie
się to cnota ewidentnie chrześcijańska, ale nie chodzi tutaj o dzielenie się
koniecznie pieniędzmi! Dzielić się można zarówno swoim czasem, modlitwą czy
wiedzą. Panie dodawaj mi cnoty miłości ofiarnej, abym umiał się dzielić, abym
umiał być dla innych!
Pełnaprzestrogi, troski i nadziei jest dzisiejsza Ewangelia, choć z początku jest
zaskakująca. Jezus mówi: „Przyjdzie
czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by
nie był zwalony” (Łk 20,6), czym zapowiada zburzenie Świątyni Jerozolimskiej,
tak bardzo cennej dla Żydów. Stało się to w 70 r. n.e., a dla Izraelitów miało
to być to wezwaniem do nawrócenia. Do nawrócenia, ale i utwierdzenia w wierze
prowadzić mają uczniów również prześladowania, o których Jezus jasno mówi: „podniosą na was ręce i będą was
prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia
wlec was będą do królów i namiestników” (Łk 20,12) oraz „wydawać was będą nawet rodzice i bracia,
krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią.
I z powodu mojego imienia
będziecie w nienawiści u wszystkich” (Łk 20,16-17). Jezus nie oszukiwał nas nigdy,
prześladowania były, są teraz i zapewne będą. Choć może nas nie dotykają one w
sposób jawny – nikt z nas nie jest męczony cieleśnie, to jednak mogą nas
dotykać innego rodzaju prześladowania, jak np. męczenie psychiczne, wyśmiewanie
nas, ośmieszanie, oczernianie… I mi zdarza się usłyszeć, będąc pod koloratką,
od przypadkowych ludzi: pedofilu, złodzieju. Choć nikt w takiej sytuacji mnie
nigdy nie spotkał, żeby mieć nawet takie podejrzenia, to jednak ze względu na
koloratkę spotyka się takie osoby, wyzwiska. I chwała Bogu za nie! To szansa do
dawania świadectwa o miłości do Boga, a nie nienawiści!
Jezuswie, że nie wszyscy wytrzymają tę próbę. Ostrzega także przed przepowiadaniem
różnych pseudoproroków: „Strzeżcie się,
żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić:
„Ja jestem” oraz: „Nadszedł czas”. Nie chodźcie za nimi”
(Łk 20,8). Owszem będą one znajdowały posłuch, co widzimy dziś w wielu
ideologiach, jak gender, feminizm, relatywizm. One niszczą człowieka, nie służą
mu! Jezus nie wymaga od nas za wiele, On prosi o odwagę stawania po stronie
prawdy Ewangelii! Przed Ewangelią słyszeliśmy: „Nabierzcie ducha i podnieście głowy” (Łk 21,28a). Te słowa to
zachęta do świadectwa, a nie kulenia się, wstydu z bycia chrześcijaninem… A co
Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?
Dużo mocy i
siły, aby każdego dnia żyć Bogiem i z Bogiem!
siły, aby każdego dnia żyć Bogiem i z Bogiem!