24 niedziela zwykła, czyli nie wstydzę się Jezusa!?

Wj 32,7-11.13-14 Ps 51 1
Tm 1,12-17 Łk 15,1-32

Mija pół roku pontyfikatu
papieża Franciszka. Choć wszyscy lubią w takim momencie podawać różne liczny,
oceniać działalność papieża, ukazując jego plusy i minusy, to jednak warto
zwrócić uwagę na to, że papież prosi nas o modlitwę za niego. Jak wielu określa
papieża Franciszka, to papież kontrowersji, który wiele zmienia, dlatego tym
bardziej módlmy się za niego, aby prowadził Kościół Boży.

Dzisiejsza Liturgia
Słowa jest bardzo piękna, ukazująca wielkość Bożego miłosierdzia. Zarówno w
pierwszym czytaniu, jak i w Ewangelii, widzimy Boga, który lituje się nad
grzesznikiem. Przypowieści o zaginionej owcy, drachmie czy o Synu marnotrawnym
są nam bardzo dobrze znane. Zaskakująca dla mnie zawsze w nich jest jedna
sprawa: „Zbliżali się do Jezusa wszyscy
celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać” (Łk 15,1). Do Jezusa przychodzą
ludzie grzeszni, którzy wiedzą kim są. Oni nie owijają w bawełnę, nie chcą
pokazać siebie z lepszej strony, ale mówią jasno – jestem grzesznikiem,
potrzebuje nawrócenia, dlatego przychodzę do Tego, który mi w tym pomoże, do
Jezusa, którego Słowo ma moc przemiany dla każdego ludzkiego serca. To samo
podkreśla św. Paweł: „Chrystus Jezus
przyszedł na świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy”
(1 Tm 1,15). Tylko ten, kto uznaje siebie za grzesznika, tylko ten może zbliżyć
się do Jezusa. Jezus nie przychodzi do sprawiedliwych, bo takich nie ma. Nie ma
nikogo kto byłby i jest bez grzechu (oprócz Maryi).

Trudnym jest
dla każdego z nas przyznanie się do bycia grzesznikiem. Dzisiaj nie lubimy
przyznawać się do swoich błędów… Psalm dzisiejszy pokazuje człowieka, który
uznaje swoja grzeszność: „Boże w ogromie
swej litości zgładź moją nieprawość” (Ps 51) oraz wskazuje jeszcze na inną
prawdę, na prośbę wobec Boga: „Obmyj mnie
zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego. Stwórz, o Boże, we mnie
serce czyste i odnów we mnie moc ducha. Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i
nie odbieraj mi świętego ducha swego” (Ps 51). Są to słowa modlitwy
skierowane do Boga, aby On dał nam serce czyste, serce Swoje. Panie daj nam
serce na wzór Swojego serca!

Dodatkowo to
samo Słowo: „Chrystus Jezus przyszedł na
świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy” (1 Tm 1,15)
ukazuje wielkość Bożej miłości. „Któż z
was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu
dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie?” (Łk 15,4).
Te słowa nie dość, że są nie logiczne dla nas, patrząc po ludzku, to jednak
ukazują wielkość Bożej miłości. Bóg przychodzi znaleźć tę jedną owieczkę. Tak
cenny w oczach Boga jesteś Ty, jestem ja, jest każdy! Dzisiaj chce wołać,
dziękuje Ci Boże, za Twoją wielką miłość, że to nie jest ułuda, pusta idea czy
slogan, ale rzeczywistość doświadczalna, że jestem tak cenny w Twoich oczach,
że dla mnie posłałeś Jezusa!

Chciałbym
zwrócić uwagę jeszcze na jedną sprawę, na osobę Mojżesza i Pawła. Mojżesz był
tym, który jednał ludzi z Bogiem, był dla nich przewodnikiem i obrońcą. On
wstawił się za Izraelitami, mimo ich niewierności „Mojżesz jednak zaczął usilnie błagać Pana, Boga swego” (Wj 32,11).
A kim był Paweł, Apostoł narodów, wiemy, zresztą sam siebie dzisiaj przedstawia
w Liście do Tymoteusza. Paweł dzisiaj podkreśla: „Lecz dostąpiłem miłosierdzia po to, by we mnie pierwszym Jezus Chrystus
pokazał całą wielkoduszność jako przykład dla tych, którzy w Niego wierzyć będą
dla życia wiecznego” (1 Tm 1,16). Te dwie postacie podkreślają szczególną
rolę i zadanie każdego chrześcijanina. Zadanie dawania świadectwa swojej wiary,
świadectwa słowem, czynem, miłością. Nie chodzi tutaj tylko i wyłącznie o
wychodzenie na ulice, o robienie show, ale o nasze ciche, spokojne, codziennie
życie, aby w nim pokazać, że nie wstydzę się Jezusa, że jest On dla mnie ważny,
że jest moim Panem i Zbawicielem. A co Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?

Doświadczania
Boga w codzienności!