Liturgia Słowa 19 niedzieli zwykłej: 1 Krl 19,4-8 Ps 34 Ef 4,30-5,2 J 6,41-51
W Hiszpanii trwa aktualnie Europejskie Spotkanie Młodych. To czas kiedy młodzi przyglądają się postawie św. Teresy z Avila i wpatrując się w nią starają się zrozumieć, że przyjaźń z Bogiem jest siłą do pokonywania trudności życiowych. Jest tam ok. 6 tys. młodych. Także papież Franciszek w ostatniej katechezie podniósł temat podejścia do osób rozwiedzionych, żyjących w nowych związkach. Choć jasno pokazał, ze taka sytuacja jest sprzeczna z chrześcijańskim sakramentem, to zaapelował o braterskie podejście do takich osób na wzór Dobrego Pasterza. Módlmy się za młodych i za rodziny!
Dzisiejsze rozważanie zacznę od słów św. Pawła. W swoim liście do wspólnoty efeskiej, w której działał też św. Jan Apostoł, Paweł kieruje bardzo jasne wymagania dotyczące życia. Pisze tak: „nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia” (Ef 4,30). Każdy z nas poprzez Sakrament Chrztu ma w sobie Ducha Świętego. Każdy. Oprócz tego każdy z nas ma wolną wolę, sam może dokonywać wyborów w swoim życiu, które sam Bóg szanuje. I to od nas samych zależy w jakim kierunku idziemy, czy zasmucamy Ducha Świętego czy też On w nas może się radować? Paweł, pomimo tego, że żył ok. 2 tys lat temu, to jego wskazania dalsze są aktualne dla każdego z nas: „Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie – wraz z wszelką złością” (Ef 4,31). Takie postawy zazwyczaj dzieją się dzisiaj w naszych rodzinach. Popatrzmy: żona wyrzuca mężowi jakiekolwiek spotkania z kimkolwiek po to, aby siedział tylko i wyłącznie w domu; mąż się złości na żonę, że przez nią wszelkie pieniądze z domu są przepuszczane; dzieci znieważają rodziców, nie słuchając ich, robiąc to co im się tylko podoba na co rodzice zazwyczaj reagują wrzaskliwością. Takich przypadków można wyliczać jeszcze co nie miara.
Tak się zdarza, zwłaszcza w naszych rodzinach czy miejscach pracy. Bo każdy z nas jest człowiekiem. A świat w którym dzisiaj funkcjonujemy jest światem bezwzględnym. Wymaga od nas szybkiego przystosowania się do niego, bycia na zawołanie, robienia dokładnie w tej chwili tego co od nas wymagają. I człowiek gdzieś musi odreagować. Zazwyczaj w rodzinie. A Bóg postawił nas w konkretnych rodzinach w jakimś celu. Nie po to, aby w domu rodzinnym pozbawiać siebie sił i chęci do życia, ale po to, aby rodziny były miejscem gdzie człowiek tych sił nabierze, gdzie usłyszy dobre słowo pocieszenia i podtrzymania na duchu, gdzie otrzyma pomoc a nie wyssanie z życia. Paweł widzi lekarstwo na to wszystko i poucza nas: „bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie” (Ef 4,32). Dom i rodzina to miejsce, gdzie jako ludzie powinniśmy doświadczyć miłości i wsparcia. Dziadkowie troską o siebie za lata ciężkiej pracy i wychowania od dzieci i wnuków, rodzice wsparcie od dziadków i dzieci w wychowaniu i w pracy, dzieci miłości od rodziców ich zainteresowania i czasu. Wtedy spełnimy słowo św. Pawła: „bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępujcie drogą miłości” (Ef 5,1-2a). To nas będzie kosztować, ale dobro kosztuje. I cena jaką zapłacimy, nie będzie za wysoka. Panie, ucz nas troski o siebie nawzajem, ucz nas miłości i walki o nasze rodziny!
Dzisiaj, gdy często rodzina jest poniżana i ośmieszana w mediach, a człowiek doświadcza pustki i opuszczenia, braku zrozumienia i bezsensu życia, człowiek szuka odpowiednich autorytetów. Często w niewłaściwych miejscach – znajomi, alkohol czy inne używki… Jezus uczy nas jednak dzisiaj czegoś zupełnie innego. Mówi: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba” (J 6,51a). Jezus pokazuje nam na Siebie, jako autorytet. Dlaczego mamy słuchać Jego? Odpowiem nieco ironicznie: kto wyszedł źle na tym, że słuchał Jezusa? Czyż Jezus nie obiecał nam nieba, czyli miejsca szczęścia, miejsca zbawionych? Wielu świętych przez różne czasy pokazuje nam, że warto. Wystarczy popatrzeć na swojego świętego patrona. Nie znam osobiście wszystkich świętych, ale wiem, ze każdy z nich powie, że w życiu warto postawić na przyjaźń z Jezusem. Jezus jasno powiedział: „Kto /we Mnie/ wierzy, ma życie wieczne. (…) Jam jest chleb życia. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” (J 6,47-48.50). Dlaczego nie wierzyć Bogu na słowo? Bogu, który zawsze dotrzymuje obietnicy? Czasami trzeba wyłączyć swoją logikę, logikę świata, aby zobaczyć logikę Boga, zupełnie paradoksalną, nie mieszczącą się w naszych kategoriach.
Owszem, wielu ludzi zachowuje się, jak dzisiejsi słuchacze Jezusa. „Żydzi szemrali przeciwko Niemu” (J 6,41a), a do których mówi On: „Nie szemrajcie między sobą!” (J 6,43). Wielu ludzi dzisiaj szemra, pogrążając siebie, tworząc toksyczne relacje, pozbawiając siebie życia. Wielu myśli, że w życiu poradzi sobie samemu, bez Boga, Kościoła, drugiego człowieka, licząc tylko na samych siebie i swoje talenty, ambicje i przebojowość… A Jezus chce, abyśmy od Niego czerpali życie. Zapowiedzią tego, co Jezus chce czynić z nami, było pierwsze czytanie, w którym widzieliśmy proroka Eliasza. Zmęczony, ale pokrzepiony pokarmem Bożym, jak mówi Pismo Święte: „mocą tego pożywienia szedł czterdzieści dni i czterdzieści nocy aż do Bożej góry Horeb” (1 Krl 19,8). Gdy nam brakuje sił, gdy nam się nic nie chce, to Jezus pokazuje na siebie, pokazuje, że od Niego zawsze można zaczerpnąć, bo On ma nam z czego dawać. Jezus jest, jak studnia bez dna, która nigdy się nie wyczerpie, a z której zawsze można się napić orzeźwiającej wody w czas spiekoty i trudów życia. Warunek jest jeden, trzeba samemu zdecydować i przyjść do Jezusa. Nikt za nas tego nie zrobi. Jezusowi zależy na tym, żebyśmy wyszli z pułapki śmierci, a doszli do domu życia… Panie, prowadź mnie ku życiu wiecznemu, swoimi drogami, ja chce nimi podążać!
Błogosławionej niedzieli i czasu zwykłego! +