27 niedziela zwykła, wina, wina i wina jeszcze raz dajcie!

Liturgia Słowa 27 niedzieli zwykłej:

Iz 5,1-7 Ps 80 Flp 4,6-9 Mt 21,33-43

Słowo, które
dzisiaj czytamy cieszy nie jednego. Powtarza się bardzo często słowo winnica,
które w wielu umysłach wywołuje radość i uśmiech na twarzy. Jak czytamy u
proroka Izajasz i w Ewangelii św. Mateusza, Bóg ma swoja winnice. Izajasz
określa swoja wypowiedź, jako „pieśń o Jego miłości ku swojej winnicy”
(Iz 5,1). Bóg kocha swoja winnice, którą jest „Otóż winnicą Pana Zastępów jest
dom Izraela, a ludzie z Judy szczepem Jego wybranym”(Iz 5,7a). Winnica była
w ówczesnych czasach bardzo wartościowa, mówiła o zamożności danego gospodarza,
a nie każdy miał winnice. W Bożych oczach to Izrael był bardzo wartościowy, z
nim zawarł przymierze, mówiąc: „będziecie szczególną moją własnością pośród
wszystkich narodów” (Wj 19,5). O coś wartościowego troszczymy się
szczególnie. Tak Bóg troszczył się o całego Izraela. Ta troska jest opisana w
pieśni, jako: „okopał ją i oczyścił z kamieni i zasadził w niej szlachetną
winorośl; pośrodku niej zbudował wieżę, także i tłocznię w niej wykuł” (Iz
5,2). To nie jest byle jaka praca, ale ogromny wysiłek fizyczny, ale i
materialny. Bóg zainwestował w winnice.

Dla Boga taką
winnicą jest każde jego stworzenie, czyli każdy z nas. Bóg wiele dla ans
zrobił, z prostego względu – On nas kocha. I wiele jest tych cudów: nasze życie
i to w danym kraju, zdrowie, powołanie, rzeczywistość, radości. Proste, małe
cuda, ale i te wielkie, jak rozwiązanie niektórych problemów, chorób, trudności
czy nałogów. Bóg w nas inwestuje, bo nas kocha i nam ufa… Podobnie jest w
Ewangelii (Mt 21,33-34). Bóg też zainwestował w winnice. Ale przyszedł czas
zbiorów i „posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny”
(Mt 21,34). Bóg także od nas oczekuje konkretnych owoców i to zgodnych z
Ewangelią. Owoców, o których św. Paweł tak dzisiaj pisze: „W końcu, bracia,
wszystko, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co
zasługuje na uznanie: jeśli jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym – to miejcie
na myśli” (Flp 4,8). Każdy z nas ma sumienie i w nim można zobaczyć czy
nasze czyny są ewangeliczne. Prawdziwe, tzn. robione dla Boga, a nie dla
siebie; godne, tzn. Boże i szanujące człowieka jako osobę, a nie hańbiące i
poniżające człowieka; sprawiedliwe, tzn. dbające o swoje dobro i drugiego
człowieka, a nie dokonujące wyzysku i ucisku; czyste, tzn. szanujące godność
człowieka, a nie dopuszczające się gwałtów na sumieniach i umysłach innych;
miłe, tzn. przyjemne i radosne, a nie smucące nas i czyniące z nas męczenników.
To nas prowadzi do cnoty. Łatwo to zweryfikować, całe nasze zachowanie w domu,
w pracy, w naszych środowiskach. Bóg w nas inwestuje, ale od nas zależy jaki
plon wydamy. Izrael „cierpkie wydał jagody” (Iz 5,2), ale Ojciec posłał
Jezusa, Jedynego Dziedzica (Mt 21,38),
aby ratować winnice. Logika ludzka jest inna – kara. A logika Boga to ratunek
człowieka, przez Jezusa. Nie ma innego dziedzica. Wszystko inne to ułuda. Jest
albo Jezus, albo nie ma Go. Nie ma innego wyjścia. Lecz rolnicy Jezusa: „schwyciwszy,
wyrzucili z winnicy i zabili” (Mt 21,39).

W naszym życiu
może być podobnie. Nie koniecznie podobają nam się Boże porządki, to czego On
oczekuje, to jak rolnicy, najłatwiej Boga wyrzucić ze swojego życia. Najlepiej
żyć samemu dla siebie, wg swoich zasad. Łatwo nam usunąć przykazanie 1, 2, 3……
10. Łatwo nam usunąć, bo jesteśmy wygodni i bezczelni wobec Boga. Oszukujemy
Go, okłamujemy siebie, łudząc się, że wszystko jest ok. Ale nie doceniamy Boga…
A Jezus tak to skomentował: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane
narodowi, który wyda jego owoce” (Mt 21,43). Bóg jest miłosierny, ale i
sprawiedliwy. Czeka, ale Jego cierpliwość ma granice. W pewnym momencie powie
dość. Trudno przyznać się nam do grzechów. Ale psalmista pokazuje, ze można.
Woła on: „Powróć Boże Zastępów, wejrzyj z
nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl (…) Odnów nas Panie, Boże Zastępów i
rozjaśnij nad nami swoje oblicze, a będziemy zbawieni” (Ps 80). Bóg na nas
czeka, ale czy się doczeka, to zależy tylko i wyłącznie od nas… Panie, wybacz
mi grzechy, wybacz moją oziębłość na Ciebie, wybacz brak szacunku wobec Ciebie,
olewatorstwo i brak zdecydowania. Wybacz!

Piękną wizję
chrześcijańskiego życiu snuje przed nami dzisiaj św. Paweł. Pisze on: „O nic
się zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie
Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem!” (Flp 4,6). Modlitwa
błagalno-dziękczynna jest modlitwą najskuteczniejszą. Budzi ufność wobec Boga i
pokazuje, ze sami z siebie nic nie zdobędziemy. Często zapominamy o
dziękczynieniu. Jesteśmy mistrzami gdy chodzi o modlitwę błagalną, ale gdy
chodzi o dziękczynną, to często ją pomijamy. A mamy za co dziękować! Modlitwa
dziękczynna koi serce i wprowadza w nas pokój. Św. Paweł dwa razy o nim dzisiaj
mówi (w. 7 i w. 9). To ogromny dar, zwłaszcza gdy nasze serca targają różne
wątpliwości odnośnie naszego życia. Św. Paweł daje wskazówkę, to co Ci daje
pokój to bycie z Jezusem i pełnienie Jego woli. Wtedy stajemy się dziedzicami
nowej ziemi i nowego nieba (por. Ap 21,7).

Bóg chce,
abyśmy jako winnica owocowali, aby z nas wylewało się wino. Wino to symbol
bogactwa, łaski i radości. Psalmista mówi: „Wlałeś w moje serce więcej
radości niż w czasie obfitego plonu pszenicy i młodego wina” (Ps 4,8). Pan
chce, aby ta radość z Jego obecności była w nas i udzielała się innym.
Normalnie winnice sprzedają swoje produkty, tak Bóg chce, abyśmy my dawali
radość wiary innym. Panie, dziękuje za obietnice Nieba, dziękuję Ci dzisiaj za
wszelki trud jaki w moim życiu pojawia się, za trudne rozmowy, postawy innych
ludzi, za moje trudne słowa, dziękuje Ci za Twoją łaskę i wiele radości jakimi
mnie obdarzasz. Wiem, że w nich chcesz mnie prowadzić do zbawienia. A co Słowo,
Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?

Błogosławionej
niedzieli i czasu zwykłego!