Liturgia Słowa 10 Niedzieli zwykłej:
1 Krl 17,17-24 Ps 30 Ga
1,11-19 Łk 7,11-17
1,11-19 Łk 7,11-17
Niedawno w piątek w Kościeleobchodziliśmy Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, a wczoraj
wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Serce jest dla
każdego człowieka czymś ważnym, dbamy o to, aby jego nie zranić. Te dwie
uroczystości wskazują chrześcijanom, żeby upodabniać się do Serca Jezusa
pełnego miłosierdzia i Serca Maryi, które było nieskażone grzechem, niedostępne
dla szatana.
Dzisiejsza
Liturgia Słowa na samym początku kieruje uwagę ku sytuacji powtórzonej dwa
razy, do wskrzeszenia młodzieńca przez Eliasza w Sarepcie Sydońskiej oraz
młodzieńca z Nain przez Jezusa. Oprócz wskrzeszenia te dwie sytuacje łączy
śmierć młodzieńca oraz postać matki, wdowy. Eliasz, największy prorok Starego
Testamentu dla Żydów, który został wzięty do nieba, dokonuje cudu wskrzeszenia.
Kobieta, wdowa pozostała sama, bez męża i bez syna, a wobec tego jej status w
społeczeństwie spadł na samo dno, nie miał bowiem kto o nią dbać, podobnie
czuła się matka młodzieńca z Nain. Wraz ze śmiercią syna, te wdowy, każda z
nich umiera. Jezus wstępując do tego miasta, także widzi wdowę odprowadzającą na
cmentarz swojego syna. Widząc jej cierpienie, Jezus „użalił się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz!»” (Łk 7,13). To wezwanie Jezusa „nie płacz” to wezwanie do wiary.
Liturgia Słowa na samym początku kieruje uwagę ku sytuacji powtórzonej dwa
razy, do wskrzeszenia młodzieńca przez Eliasza w Sarepcie Sydońskiej oraz
młodzieńca z Nain przez Jezusa. Oprócz wskrzeszenia te dwie sytuacje łączy
śmierć młodzieńca oraz postać matki, wdowy. Eliasz, największy prorok Starego
Testamentu dla Żydów, który został wzięty do nieba, dokonuje cudu wskrzeszenia.
Kobieta, wdowa pozostała sama, bez męża i bez syna, a wobec tego jej status w
społeczeństwie spadł na samo dno, nie miał bowiem kto o nią dbać, podobnie
czuła się matka młodzieńca z Nain. Wraz ze śmiercią syna, te wdowy, każda z
nich umiera. Jezus wstępując do tego miasta, także widzi wdowę odprowadzającą na
cmentarz swojego syna. Widząc jej cierpienie, Jezus „użalił się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz!»” (Łk 7,13). To wezwanie Jezusa „nie płacz” to wezwanie do wiary.
Te wdowymusiały czuć się naprawdę źle. Sam nie wyobrażam sobie, co czują rodzice
tracące swoje dzieci, rodzice, którzy odprowadzają na cmentarz swoje potomstwo.
Nie wyobrażam sobie sam tego. Czytamy w Ewangelii: „Towarzyszył jej spory tłum z miasta” (Łk 7,12), który płakał pewnie
jak ona. Ci ludzie z tłumu także są zwiastunami śmierci, potęgują całą
sytuację, pogrążając tym bardziej kobietę w stanie śmierci. Ale wezwanie Jezusa
jest konkretne. Podobnie zwrócił się On do Marty, gdy umarł Łazarz: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we
Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie.” (J 11,25). Wiara prowadzi do
życia. Przez wiarę tych kobiet, które tutaj są stawiane, jako wzory, albo
swoiste przykłady wiary, Pan lituje się i wskrzesza ich dzieci. Jezus mówi: „młodzieńcze, mówię Ci wstań” (Łk 7,14).
Wstać ze stanu śmierci. Ci młodzieńcy, to obraz każdego człowieka, nie
koniecznie młodych, ale także dzieci, dorosłych, starców, ludzi, którzy
dotykają śmierci, są w jej szponach. Czym jest dla nas dzisiaj ta śmierć? Ta
śmierć to pogrążenie się człowieka w stanie niewiary, niedowierzania, egoizmu,
swoich ambicjach, potrzebach, hedonizmie czy w relacjach. Ta śmierć to
postawienie na siebie, a zrezygnowanie z Boga w obojętnie jakiej sferze życia.
A psalmista woła: „Jego łaska trwa przez
całe życie (…), zamieniłeś w taniec mój żałobny lament. Boże mój i Panie, będę
Cię sławił na wieki!” (Ps 30). Oddaje Ci Panie chwałę, dziękuje Ci, bo „Ty Panie mnie wybawiłeś!” (Ps 30).
Wskrzeszenie
młodzieńca jest bardzo ciekawe. Wskrzeszenie to znaczy powrócić do życia. Ale
wskrzeszenie to wyjście z trudów, problemów, kłopotów, lęków, barier, to oznaka
miłości Boga do człowieka i Jego wielkiego zaufania do nas, że nie wrócimy do
poprzedniego życia, kłopotów, grzechów. Czy wrócili syn wdowy z Sarepty czy
młodzieniec z Nain, tego nie wiemy. Jednak Ewangelia podpowiada jedną rzecz: „Zmarły usiadł i zaczął mówić” (Łk
7,15a). Co mówił? Nie wiemy, ale psalmista podpowiada: „Panie, mój Boże, z krainy umarłych ocaliłeś moją duszę i ocaliłeś mi
życie spośród schodzących do grobu” (Ps 30). Słowa z Ewangelii to nie tylko
potwierdzenie cudu wskrzeszenia, ale także wezwanie do dawania świadectwa.
Zaczął mówić…
młodzieńca jest bardzo ciekawe. Wskrzeszenie to znaczy powrócić do życia. Ale
wskrzeszenie to wyjście z trudów, problemów, kłopotów, lęków, barier, to oznaka
miłości Boga do człowieka i Jego wielkiego zaufania do nas, że nie wrócimy do
poprzedniego życia, kłopotów, grzechów. Czy wrócili syn wdowy z Sarepty czy
młodzieniec z Nain, tego nie wiemy. Jednak Ewangelia podpowiada jedną rzecz: „Zmarły usiadł i zaczął mówić” (Łk
7,15a). Co mówił? Nie wiemy, ale psalmista podpowiada: „Panie, mój Boże, z krainy umarłych ocaliłeś moją duszę i ocaliłeś mi
życie spośród schodzących do grobu” (Ps 30). Słowa z Ewangelii to nie tylko
potwierdzenie cudu wskrzeszenia, ale także wezwanie do dawania świadectwa.
Zaczął mówić…
Św. Paweł
podkreśla w liście do Galatów: „Słyszeliście
przecież o moim postępowaniu ongiś, gdy jeszcze wyznawałem judaizm, jak z
niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć,
jak w żarliwości o judaizm
przewyższałem wielu moich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie
wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji moich przodków” (Ga 1,13-14).
Paweł traktuje wcześniejszego siebie, jako człowieka złego, nie żyjącego w
pełni. Paweł Apostoł walczący wcześniej z chrześcijaństwem, sam stał się
wyznawcą Jezusa, gdy: „spodobało się
Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską
swoją, aby
objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom” (Ga
1,15-16). Paweł ma świadomość do czego jest powołany – do głoszenia Ewangelii,
tzn. Dobrej Nowiny o Bogu, Bogu kochającym człowieka, litującym się nad każdym
grzesznikiem, aż tak kochającym, że poszedł na krzyż, aby każdy miał życie.
Gdybyśmy dzisiaj, jako chrześcijanie mieli odwagę mówić o Bogu, o Jego cudach w
naszym życiu, o Jego miłości… Panie daj nam odwagę, daj Ducha świadectwa! A co
Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?
podkreśla w liście do Galatów: „Słyszeliście
przecież o moim postępowaniu ongiś, gdy jeszcze wyznawałem judaizm, jak z
niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć,
jak w żarliwości o judaizm
przewyższałem wielu moich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie
wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji moich przodków” (Ga 1,13-14).
Paweł traktuje wcześniejszego siebie, jako człowieka złego, nie żyjącego w
pełni. Paweł Apostoł walczący wcześniej z chrześcijaństwem, sam stał się
wyznawcą Jezusa, gdy: „spodobało się
Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską
swoją, aby
objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom” (Ga
1,15-16). Paweł ma świadomość do czego jest powołany – do głoszenia Ewangelii,
tzn. Dobrej Nowiny o Bogu, Bogu kochającym człowieka, litującym się nad każdym
grzesznikiem, aż tak kochającym, że poszedł na krzyż, aby każdy miał życie.
Gdybyśmy dzisiaj, jako chrześcijanie mieli odwagę mówić o Bogu, o Jego cudach w
naszym życiu, o Jego miłości… Panie daj nam odwagę, daj Ducha świadectwa! A co
Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?
Doświadczania
Boga w codzienności!
Boga w codzienności!